KADER DEYİP GEÇME

İrademle kaderim arasındaki ince çizgideydim.En ufak bir hata herşeyi altüst edebilirdi.Odamda düşüncelere daldığım sırada kapı çalındı.Gelen Zeynep ablaydı.
Zeynep abla çok yakın bir aile dostumuzun kızıydı.Okumak için gittiği Amerikadan yeni dönmüştü. Çok iyi anlaşırdık onunla.Dertlerimizi paylaşırdık.O da bana hep ablalık yapardı sağolsun.Öz kardeşlerim yoktu ama bana hiç eksikliğini göstermezdi.Babalarımız da yakın arkadaştı zaten.Akşam yemeğine davet etmiştik.Bizi kırmayarak gelmişlerdi.Çok iyi insanlardı.
Bana doğru yaklaşarak:
"Hayırdır Elif bi haller var sende.Akşam yemekte de durgundun.Ne oldu anlat bana hadi."dedi.
Zeynep ablayla konuşurken hiç bu kadar çekindiğimi
hatırlamıyorum.O kadar çekiniyordum ki gözlerine bile bakamıyordum Zeynep ablamın.İlk defa birinden hoşlanıyordum çünkü.Ona anlatıp anlatmama konusunda tereddütlerim vardı.Ama o kadar dolmuştum ki farkına bile varmadan kelimeler ağzımdan birer birer dökülmeye başlamıştı bile.