PANZEHİR

Tanrı bazılarımızı bağrına basar bazılarımızı ise hiçliğe öylece bırakırdı. Tanrı beni unutmuştu, ona uzanmaya çalıştığımda beni iter, uzaklaşmaya çalıştığımda ise kendine çeker ve bir anda bırakırdı. Ben Zehir. Hiçlikte sürükleniyorum. Kollarımı cennetime uzatmaya çalıştıkça cehenneme çekiliyorum. Gözyaşlarım çekildiğim cehennemde etrafımı saran alevleri söndürmeye yetmiyor ve Tanrı diğer kimsesiz çocuklarına yaptığı gibi ona uzattığım kollarımı kırıp beni cehennemde bir başıma bırakıyordu. Ve ben yakmak için geldiğim dünyada yanıyordum.