"düşünmeden sev Felix. Eğer düşünürsen sevemezsin çünkü" "Ama Bu yanlış" "kime göre? Benim tek doğrum sensin." endişeyle dudağımı dişlerken tuttuğu elimi bırakır gibi oldu. Bir an korktum ama neden korktum onu da bilmiyordum. Ellerimizi kenetleyip aramızda ki o bir adımlık mesafeyi kapattı ve diğer elini yüzüme doğru uzattı. "korkuyorsan bana sığın, seni son nefesime kadar korurum" elleri çillerimin üzerinde gezinmeye başladı. Sanki dokunmaya korkuyormuş gibi öyle hafif dokunuyordu "ya senden korkarsam?" titreyen sesime lanet edemezken elini çeneme doğru indirmeye başladı. "O zaman..." diye fısıldadı dudakları bana doğru yaklaşırken. Kalbim delice atmaya başladığında dudaklarını az önce ellerinin dolaştığı çillerime bastırdı. Bu hareketi delice atan kalbimin intihar ipi olmuştu. Dudaklarını tenimden çekmeden dudaklarını aralayıp fısıldayarak cümlesini bitirdi. "Seni kendimden korurum" Not: Angst değildir