How do you know it's Love?

Yana's POV

it's sad to think that your best friend don't really remember you...

Yung taong kasama mo sa lahat at halos masabi ng kadugtong kayo ng bituka ay hindi ka maalala, i hurts pero hindi ko pwedeng basta nalang sabihin sa kanya yun.

At yun ang mas masakit.

Nakikita kong sobra siyang nalilito sa mga sinasabi ko, anong magagawa ko i miss her so much... And i can see that she's totally innocent from everything that happened.

After namin kumain, umalis na si Daniel at Ashley pabalik sa mga tent namin, same district lang naman kami.

Sasama na din sana ako sa kanila, pero napaiwan si Ivan kaya nag-alibi na din ako para magpaiwan.

"Hey!" approach ko sa kanya.

Lumingon naman sya sakin, at nagnod lang. Sa aming magkakaibigan alam kung sya ang mas nasasaktan. Iba pagmahal mo hindi makaalala sayo.

"wala pa rin syang maalala" he said as if whispering, i can hear him though.

"kaya nga eh" malungkot kung sagot "i miss our Ashley" dagdag ko and i heard him take a deep breath and stand.

"She needs to remember" seryoso nyang sabi. More to himself than talking to me.

"Ivan---" hindi ko na natapos ang saaabihin ko, agad nya akong pinutol.

"Magpahinga na tayo" he said and leave me. Tsk! Kahit kailan talaga.

tama ba naman iwan ang isang babae sa gitna ng kakahuyan. Eh kung may werewolves dito, tapos kunin ako kasi mate pala ako ng Alpha nila?

Sige yana magbasa ka pa ng Wattpad.

"Uyy, Van! Wag mo nga akong iwan! " sigaw ko sa kanya habang hinahabol sya. he just ignored me and continue walking until binilisan ko naman until sabay na kami.