Efsaneyi uyandırmak

Hiçbir zaman olmayacak bir şeydin ama ben hep olacağına inanmıştım.
Hayalerim de sen varken, Meğer ben olmayacak bir hayale inanmışım.
Sen ve ben iki ızdıraplı gül dikeniyken birleşmemiz bir masaldı ,kötülerin kazandığı. 
Kader diye birşey yoktu yalnızca yazı. 
Sen ve ben bunu yaşamaya mahkumken aşk denilen kötülüğün şehveti bir kutsal güçle zincirledi bizi. Bedenim yanımdaydı ama ruhum senden yana bir yerlerde. 
Benim ateşim di masum olan senin de hükümdarlığın .
Tıpkı KİTABIN sayfalarında yazdığı gibi " ONLAR ASLA BİRLEŞMEMESİ GEREKEN İKİ VARİS"
Ama kitap bilirdi ya gerçeği " ONLARINKİ ÖYLE BİR ŞEHVETİN TUZAĞINA DÜŞMÜŞ BİR AŞK OLACAKTI Kİ BU KARANLIĞIN EN BÜYÜK SİLAHI"
Kimse durduramazdı beni, kalbim susuzluktan ölmek üzereyken pınarıma kavuşmalı.
Gözlerin gözlerime bakmalıydı. Dudakların benimkilere yakın olmalıydı .
Bedenim varlığıyla kutsanmalıydı. 
AMA BİLMELİYDİK , TEDBİRİ ALMALIYDIK BU BİR EFSANEYDİ BAŞININ YAZILMIŞ , SONUNUN NE OLACAĞI BİLİNMEDİĞİ VE YAŞAMAYA MAHKUM OLDUĞUMUZ.