„ნეკერჩხლის ხეთა სიწითლეში მელნისფერ დალალებიანი გოგონას სილუეტი დავლანდე. იისფერი კაბა აცვია. მუხლებამდე დაშვებული. რარიგ მინდა მისი სახის ნაკვთებიც დაწვრილებით აღვწერო, მაგრამ დაჟინებით უცქერს ხეებს. ერთადერთი მის მაღლა აპრეხილ ტუჩებს ვარჩევ, ასე შორიდან. ალუბლისფერს. ჰაეროვანს. შიშითა და კრძალვით ვაპარებ თვალს მისკენ და სულის ფორიაქით ველი უსახელო ასულის ღიმილიან გამოხედვას, მაგრამ ვშიშობ რომ ამაოდ... დიდი შანსია იმისა,რომ უცანაური, ზედმეტად უბრალო მწერალი მისი ყურადღების ღირსად არასდროს ჩამთვალოს.
თეჰიონი 24.10"
ჩანაწერი ეძღვნება ჩემთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანს... ელიზაბედს. სწორედ მისით და მასთან ერთად შექმნილი მოგონებებით შთაგონებულმა შევქმენი ეს ისტორია.
07.11.2020🍁