DENİZ'İN FIRTINASI

Yüreğimde ki acının beynimde bıraktığı anılarla her gece korkarak, ve canım acıya acıya uykumdan uyanıyorum. Yaklaşık beş senedir, bitmek bilmeyen bu acı ve korku benim kâbusum olmuştu. İnsanlar, en yakınını kaybettiğinde bu acıya alışıyor ve onları bıraktıkları güzel anılar ile anıyor ama ben onları en son haliyle ölümlerinin bir parçası olarak yaşıyor ve hatırlıyordum. Ve bu anılar beni daha da öfkelendiriyordu. Uyandığımda ya da yarı uykulu halimde kendimi yakınımda olan kişileri öldürmeye çalışırken buluyordum kendimi, ve bunu yaparken hiçbir zaman kendimi ne engelleyebiliyordum, ne de olayların farkında oluyordum. İlk başta normal gibi gelen durum, artık normal değildi. Beş senenin, iki senesini, bir klinikte geçirmiş olmam, başta ilaçların etkisi gibi gelse de klinikten kaçtıktan sonra normal olmadığını anlamıştım. Ve alışmam gereken onların yokluğu değil, onların en son hâliyle her gece rüyamda görüyor olmam ve çevremde ki insanlara zarar verip vermediğimi öğrenmek için uyandığım da yataktan fırlayıp onları kontrol etmek bir alışkanlık olmuştu.