Τα οκτώ κηροπήγια

<< Η φωτιά είναι ο πιο εντυπωσιακός χορός>>. Συνήθιζα να σκέφτομαι πάντα. Το κερί έστεκε περιτυλιγμένο από τη ωχρή σάρκινη μάζα των δαχτύλων μου. Το σώμα του σα βαλσαμωμένο από τον ειδεχθή μόχθο των χεριών μου να παραμείνουν ακίνητα, είχαν μουδιάσει. Δεν ήθελα να διαταράξω την αρμονία του ήρεμου χορευτικού της φλόγας. Είμαι σίγουρη πως αν είχα αφήσει τα φώτα του δωματίου μου ανοιχτά θα μπορούσα να δω τις κόρες των ματιών μου να διαστέλλονται από την έλξη της πυράς, αν και η έντονη λάμψη θα τα πρόσταζε για το αντίθετο. Η πόρτα μου ήταν μισάνοικτη, επέτρεπε σε ένα απαλό ρεύμα να έρθει στο δωμάτιο και να γίνει ο χορογράφος.
Αφροδίτη: Νένα, κοιμήσου επιτέλους!
Κοιτάζω φευγαλέα την μητέρα μου και με μία απότομη κίνηση των χεριών μου προς τα κάτω, η φλόγα χάνεται, απομένει ο καπνός, δεν θα μπορούσε κάτι τόσο έντονο να μην αφήσει ίχνη πίσω του. Τον εισπνέω κρατώντας τον για όσο περισσότερο μπορούσα στα πνευμόνια μου. Και μετά ο λήθαργος, ο φαινομενικός θάνατος, η φυσική εξέλιξη για την αποκλιμάκωση της.