BİR MİNİMALİSTİN TUVALİ

Kerim:
Küçüklüğünden beri sadelik hoşuna giderdi. Bir insan her konuda her şeye bu kadar yakınken bu kadar çok sade olabilir miydi? Ama o olurdu. Bu onun fıtratıydı. Konuşurken seçtiği kelimelerde, yediği yemeklerde, giydiği kıyafetlerinde hatta arkadaş seçimlerinde bile kalabalıktan hiç hoşlanmaz sadeliği severdi. Az ama öz arkadaşı vardı. Hobisi yok denecek kadar azdı. Giydiği kıyafetleri sabit renklerde ve modellerdeydi. Çünkü onun için mutluluk sadelikten geçiyordu. Yıllar sonra bu yaşam biçiminin minimalist kavram olduğunu öğrendi.
Ayça:
Deli dolu yerinde duramayan kafasına estiğini dilediği gibi yaşayan bir genç kızdı. Coşku fışkırırdı her zaman kelimelerin içinden. Kelimeleri hızlı ve karmaşıktı. Çoğunu dinleyenler anlamazdı. Ne demek istediğini arkadaşları eve gidip düşündükten sonra kavrarlardı. Yaşama sevinci dolup taşan marjinal bir ressamdı. Boyalarını hunharca kullanırdı ve hayatını hiç düşünmeden yaşamak onu mutlu ederdi.
Ayça & Kerim için çok kısa bir evlilik hikayesinde yaşama amaçlarını farklı zanneden bu iki genç yılların getirdiği kader çizgileriyle bir arada olmanın farkındalığını yıllar sonra çok değişmiş karakterleri ile bulacaklardı.
Peki ama bu değişen iki insan tekrar nasıl bir araya gelecekti?