Meftun-u Aşk

Cayır cayır yanan kalbinden alevler püskürüyordu genç adamın. Her gün, her dakika, her saniye, cayır cayır yanıyor yinede ölmüyordu. Şehvetle büyütüğü sevdasının altında eziliyor, yinede yaşamaya devam ediyordu.

Kanıyordu genç adam...

Sevdiği kadına her baktığında, içine içine oluk oluk kanıyordu.

Uğrunda ölmek bile şerefti genç adama, Adam tapıyordu sevdiği kadına..
Yıllardır içinde büyüttüğü karşılıksız aşkı hergün onu daha büyük bir hal alıyor, acısına acı katıyordu.

Sevda ateşine düşmüş kıvranıp duruyordu.

Çıkmaz yazdığı halde bile bile girdiğin sokağın adıydı aşk. Genç adam bu yola bile bile girmişti. Uğrunda binlerce kez öleceğini bilse dahi yinede girmişti o sokağa...

Kadın ruhsuzdu, Yaralıydı... Adamsa yara bandı.
Oysa bilmiyordu genç kadın, en iyi o sarardı yaralarını..

Genç adamın ellerine kan bulanmıştı, susuyordu...

Genç kadın her gece bıkmadan usanmadan balkonuna çıkıp ruhsuz bakışlarıyla zifiri karanlık sokağı izlerdi.

Adamsa onu..

Elinde bitmeye yüz tutmuş sigarasını dudaklarına götürdü adam. Gözleri sevdiği kadından ayrılmıyor, sigarasını derince içine çekiyordu.

Yaktığı her sigaraya kadının adını veriyordu adam, kendisi için kül olmasını istermiş gibi. Son sigarasına da kadının adını verdi, sanki yitip gideceğini hissetmiş gibi.

Kadın acıyordu, adamsa acının ta kendiydi.

Kadın ölüyordu..

Adam öldürüyordu.

Korkuyordu adam; elinde onlarca kişinin kanı ile sevdiği kadını sarıp sarmalayamıyordu.

Korkaktı adam, tükenmişti kadın.

Seviyordu adam, ruhsuzdu kadın.

"Katiller de severmiş, " diye fısıldadı genç adam. "Aldığı canların vebaliymişçesine öle öle severmiş..."