göçebe ruhlar müzikali

büyükannem şöyle derdi,
"bir de onlar var, acıları ağlayamayacak kadar çok olanlar."
o zamanlar 5 yaşında olan ben, yeni sürtülmüş ve kanaması yavaş yavaş sönen dizime çevirdim bakışlarımı. 'ne saçma!' diye geçirdim içimden. canım yanmıyordu ki benim, o yüzden ağlamıyordum.
o zamanlar dizimdeki yara için söylediği sandığım bu cümle aslında yüreğimdeki yara için kurulmuştu. ve babaannem her zamanki gibi haklıydı. ancak hiçbir zaman kendimle yüzleşmek için cesarete sahip olamayan ben bu cümlenin değerini çok geç anlamıştım; hem de onu, hayatımın aşkını kaybettikten sonra.