Mezarlık Gülü |DİLHUN

Mezarlık Gülü...

Acının, boynuna dolandığı kadın. Gece bakışlı kadın...

Bağrındaki acılarını görebilen, dahası susuşlarından bile anlayabilen bir adama rast geldi. Bu, uzun süreli bir rast gelişti ama o kanlı günde; kadın acının çıkmazındayken adamın ruhu, kadının harelerine mühürlendi...

İki azılı düşmanın, en çetrefilli savaşının arasında kalan kadın...

Ah o düşmanlığın amansız çatışmasında yaralanan kadın.

Bedeni darbe üstüne darbe aldığında adamın onu korumaya çalışırken siper etmeye çalıştığı göğsündeki yaraları görmezden gelemedi. Onu sarıp sarmalamayı, bütün yaralanışlarına rağmen çok istedi.

Ah o düşmanlığın yaralarını alan kadın.

Kardeşleri tarafından yüzünü ümitsizliğe dönmüş, sevdası için sevdasına ihanet etmiş bir kimsesizdi...

🌹

Ben bir mezarlık gülüydüm. Yapraklarım ölülere gölge olsun diye dikilmiştim.

Sevilmezdim... Değersizdim.

Köklerim, ölmüş insanların etlerinden; ruhum, içimde çürümüş hayallerimden besleniyor diye mi böyleydim? Kimse tarafından, bir değer biçilmeye layık görülmüyordum. Üstelik dünyanın en değerli elması diye kıymet bildiğim ta.rafından ölüler diyarına terk edilmiştim.

Derya gözlü, Mezarlık Çiçekçisi tarafından...

Beni, o ıssız günün ardından ölülerin koynuna gömüp gitmişti. Köklerim öyle bir karışmıştı ki toprağa, takılıp gidememiştim ardına. Suçumsa, sevdam için sevdiğime ihanet edişimdi. Asıl mahvedilişim, sustuğumdan anlayan Mezarlık Çiçekçisinin, göz bebeklerimdeki bilgeliğini yitirmesiydi...

Ben o, Mezarlık Çiçekçisine en büyük yara olmuştum, gül ben iken solan o olmuştu...

💎

"Aldığın yaraları mı sarayım? Yoksa sarıp da dağladığım yaralarının yersizliğine mi ağlayayım? Söyle bana, kadın! Ben senin için yanarken... Sana yeniden kavuşabilmek için dağlanırken sen hangi çaresizliğin