Diz Boyu Papatya

''Hayır anne lütfen bak içeride beni bekliyor biliyorum.'' Annem kollarını sıkıca bana sarmış gitmemi engelliyordu. Neden bunu yapıyor bir türlü anlamıyordum. Bacağımda olan ağrı annemin beni engellemesine daha çok yardımcı oluyordu.
''Anne bak lütfen Emre'ye bakıp geleceğim hemen. Söz veriyorum bir daha yerimden kalkmayacağım anne lütfen! '' Annem yavaşca kollarımı sıkıca sardığı ellerini indirdi.
''Göremezsin Buğlem..'' Annemin bu sözüyle gözlerimi dolan gözlerine dikkatlice diktim. Bedenim uyuşuyor gibiydi kalbimin atma hızını duyuyor gibiydim.
''Neden? Başka hastaneye mi yatırıldı? Tamam anne ben iyiyim nasıl olsa hemen görüp gelemez miyiz? Abim! Abim götürsün hı? Olmaz mı? Anne ne olur! '' Hızlı hızlı konuşuyordum.

Çaresizdim kötü şeyler olduğunu hissedebiliyordum ama inanmak istemiyordum.Annemin gözünün içine bakıp ağzından iki güzel şey duymak için Allah'a o an ne kadar dua ettiğimi bile bilmiyordum.
O sıra odanın kapısı hızla çarptı. Abim..Gözleri kan çanağı gibiydi. Bana bakıyordu..Acır gibi. Ona döndüm ;
''Ne oluyor? Ne saklıyorsunuz benden? Emre nerede!'' Bağırdığımı annemin korkudan zıplamasıyla anladım.
Abim hızla yanıma gelip kollarını sıkıca sardı bedenime. Ağlıyor muydu? Saçmalama Buğlem abin asla ağlamaz. İç sesim ilk defa yanılıyordu. Deniz Karya ilk defa ağlıyordu.

O an anlamıştım..Canımdan can gittiğini. Hıçkırarak kollarımı abime doladım. Anlamıştım sevdiğim insanı bir daha asla göremeyeceğimi ve anlamıştım bir daha hiçbir şeyin eskisi gibi olamayacağını..