Bozkırdaki Sevda

Hafifçe doğruluyorum acı içinde ve ağzıma dolan kanı tükürüyorum bozkıra. Bedenim daha fazla acıyı kaldıramayınca geriye doğru yığılıyorum "Ben hiç kimseden korkmam-" diye fısıldıyorum nefretle "Hele Çinlilerden, asla."

Dudağının kenarı küçümsercesine yukarıya kıvrılıyor "Korkmayacaksın fakat nefret edeceksin, bu geceden sonra hiç olmadığı kadar nefret edeceksin."

Aklıma binlerce kötü ihtimal doluşuyor hızla.
Ben hiç kimseden korkmam dediğim bu askerler bana zorla sahip olabilir, beni gebe bırakabilir ve daha da fazlası beni doğduğuma pişman edebilirlerdi.

Ama yapmadılar ve o geceden sonra keşke bunu yapmış olsaydılar diyecektim binlerce kez kendimi öldürmenin kıyısına geldiğim o yalnız gecelerde.