Bergüzîde Anben

18 yaşına bastığım gün her şeyden bihaber, doğum günü pastamı yemek için saniyeleri sayan sıradan bir İNSANDIM. Ta ki, mumlar söndüğünde başlayan zelzeleye kadar.

Bu öykü, Anbenler'in öyküsü... Bu öykü, Aylan'ın öyküsü.

"Zelzelenin içinden çıkamayacağımı kesinleştirdiğimde, ruhumu teslim etmek için kendimi hazırladım. Artık hiçbir şey ne hatırımda ne umurumdaydı. Ölüm bana fısıldadı ama ben ona karşılık veremedim. Ölüm bana fısıldadı ama ben onu duyamadım. Ölüm bana fısıldadı ama aslında daha ben enkaz altında kalmadan enkaz altında kaldım. Onu enkaz altında duyamadım. Onu duyamadım, ona cevap veremedim. Teslim oldum. Ama bu teslimiyet özünde zelzeleye değildi..."