Hep bir hüsrandı hayat, ceza ve cefaydı. Sırtımızda onca bıçak yarası. Habersiz kalp ,kinle dolmuş zihin. Zaten yaşama amacı buydu insanoğlunun. Bunlarla büyümeli ve mutlu görünmeli. Bilmezdi insan aşkın ona ceza olduğunu, ya yanacak yada sönecekti kalp . İkiside acı verir oysa. Fakat unutmak daha can yakardı. Bir ateşi tek omuzun kaldırması zordu. Oysa aşk öylemiydi bir ateşi iki kişi omuzlanıyordu. Aşk... aşk cezaydı ama fedakarlıktıda. Aşk cefaydı ama merhamettide. Aşk hüsrandı ama caresizliğin içinde umut aramaktı... _ _ _ (Dikkat: Arkadaşlar önceki hesabıma giriş yapamadığım için kitabıma burdan devam ediyorum değişiklikler yapmaya çalışacağım.)All Rights Reserved