Gecenin Karanlığında ve Ay Işığı Vurduğunda

Ve o anda afalladı zihinleri ... Buzdan bir el , korkutucu bir soğuklukla bir yaklaşıp bir uzaklaşıyor , sanki onlarla oyun oynuyordu ...

Yakalamaya çalıştılar ; o soğuk , buzdan eli , bir yere hapsetmeye çalıştılar . Bir kafese , bir zihine ya da herhangi bir şeye ...

Başaramadılar.

Nefesleri kesildi , göremez , dokunamaz oldular . Hissettikleri tüm o gerçeklik , bir bir yok olurken izlemek zorunda bırakıldılar. Değer verdikleri her şey bir bir yok olurken her saniye acıları katlandı . Büyüdü , büyüdü , kocaman bir okyanusa dönüştü .

Fakat saldıramadılar.

Önce değer verdikleri her şey , tüm gerçeklik yok olurken , sonra sıra onlara geldi . Hepsi bir bir yok olurken çığlıkları her tarafa yayıldı... Toprak , hava , su ve ateş tüm o çığlıkları soğurup içine çekti . Ve geride kalanlar bir yemin etti .

Kaybettiklerinin sebebi olanları yok edeceklerdi ...