ölmemiş ölülerin hikayesi

Tam 73 yaşındayım...
Bu denli acımasız bu denli mariz bir atmosferde bu kadar uzun bir süre nefes alabileceğim aklımın ucundan bile geçmezdi.
Ah! gençliğim, Belimde püsküllü tokama tutturduğum örgülü bal rengi saçlarım.
Ah! feri sönmemiş masmavi gözlerim.
Sahi bu buruş buruş eller bana mı ait? Ya da bu beyaz gölge düşmüş feri sönmüş gözler benim mi?...
Yavrucuğum,
yaz bunu,hayatımın ilk otuz senesi o kadar buhranlı geçti ki! bu kadar yıl daha yaşayabileceğim asla aklımın ucundan bile geçmezdi. Ben,ben hayatımın baharında o kadar yoruldum ki! yaşlanacak kadar gücüm kaldığını düşünemezdim ben tüm hayatımı gençliğimin baharında yaşamıştım zaten nasıl aklıma gelecekti ki bir gün yaşlanacak kadar vaktim olduğunu...Şuan yolun sonunu az çok görüyorum ve yolun başı kadar ve hatta daha fazla ıssız...Ah benim örgülü saçlarım, Benim hikayem bitmemiş bir gençlik ateşidir ve benim hikayem ölmemiş bir ölünün son hatıra defteridir.
Şimdi hikayeme kulak ver,herşey anlatacağım.
Ben anlattıkça sen yazacaksın.
Ben ölünce benden sonra gelen nesil bir muğlaka esir olacak. Ve sana aşkı soracaklar. Sana mücadeleyi, yaşarken ölmeyi soracaklar, İşte o zaman gençlere benim hikayemi hediye et. Benim hikayem bitmemiş bir gençlik ateşidir ve benim hikayem ölmemiş bir ölünün son sözleridir. Hikayeme kulak verin ben ölmemiş bir ölünün hatırasıyım...