SERSERİ BEY

Yaman ve Ezgi...
Onlar siyah ve beyaz gibiydi...
Ezgi Yaman ile sevilmeyi öğrenmişti,
Yaman Ezgi ile yaşamayı öğrenmişti, o kalp denen uzvun kelime anlamını öğrenmişti.

___________________

Yaman Ezgi'ye baktı.

"Senden bir şey istesem yapar mısın kupa kızı?" Ezgi kalçasını yasladıģı tezgahtan ayrılıp mutfakta ki koltuğun, Yaman'ın yanına gitti.

"Sen istersen ölürüm sinek valesi!" Yaman gülümsedi. Ezgi iki yana açtığı bacaklarından birinin üzerine oturdu. Yaman başını omzuna yasladı. Ellerini genç kadının beline doladı.

"Biliyorum, deli bir adamım. Belki hasta bile olabilirim. Lakin Ezgi, bu deli adam senin aşkından başka bir şey görmüyor, göremiyor. Senin için her şeyini vermeye razı bu deli adam. Ancak olurda bir gün ayrı düşersek beni asla unutma, kalbine başkasını alma, dokunduğum tenine kimseyi dokundurtma! Bırak ben senin sinek valen, deli Adamın olarak kalayım. Sende benim kupa kızım olarak kal Ezgi." Ezgi elini Yaman'ın saçlarına attı. Eğilip bir öpücük kondurdu.

"Seni hayatımdan çıkarabilirim, ama kalbimden asla!" Yamn ellerinden birini Ezgi'nin gerdanına çıkardı.

"Beni hayatından çıkarabilirsin, ama kalbinden asla!" O gün o lar yeminlerini ettiler, ve Allah onların bu yeminin geri çevirmedi. Onları ayırmadı.