Bir çobanyastığı xəyal edin. Ümidləriniz tükənəndə, ləçəklərini qoparıb, həyata tutunmaq üçün özünüzdə cəsarət tapdığınız bir çobanyastığı. Qoparılan hər ləçək, torpağa qarışır və zamanla unudulur. Amma bu səfər belə olmayacaq. Çünki, bu çobanyastığının ləçəkləri şeir qoxur. Qopardığınız hər ləçək, sizi ucsuz- bucaqsız poeziya aləminə aparacaq...
Sənin gözlərində batmışdı günəş.
Mən dodağında təbəssüm idim.
Saçların tökülürdü çiynimə bir- bir.
Ürəyimdə sayıram: sevir ya sevmir?
Kim saldı aramıza, söylə bu ayrılığı?
Bizə təsəlli ver, çobanyastığı...