ÖLÜM ÜYESİ

Uzun bir yolculuğun ardından zaman gelmişti. Artık yaşamanın pek de önemi yoktu. Eninde sonunda sonun gelecekti ve ben sadece bunu biraz daha hızlandırmak istiyordum.

Ailem; yüzünü, kokusunu, neşesini, sevgisini, saygısını göremediğim ailemi kaybetmiştim. Sizce de haksız mıydım? Tek kalmış bu hayatta yaşamanın bir önemi var mıydı?

Yoktu, sevdiğin kişileri dünya'da değil -zaten olmadı- ama ölümden sonraki yerde görmek isterdim. Pek bilmem böyle şeyleri, bildiğim tek şey onları orada göreceğim.

Artık yolun sonuna ve sözlerimin sonuna geldiğimin inancındayım. Hayat beni buraya kadar getirmişti, büyütmüştü, yaralamıştı ve şimdi sonumun geldiğine inandırıyordu.

Ellerimde kızımın küçücük fotoğrafı ile anneannemin verdiği aile fotoğrafı vardı. Önümde uçurum, arkamda bıraktığım hiçbir şey, aklımda sevdiklerime ulaşacağımın bilinci ve vücudum adrenalin ile doluydu.

Arabamı çalışırdım, gaza kökledim ve -neredeyse 100 metrelik uzaklığımda- uçurumun aşağısına, ölümün beyazına doğru intihar adımı attım.