Hayallere dalıp hiçliğini saklamış, yolun bitiminde dümene gelmiş bahtsız bir adamım ben...
Sevdiği herkes den hayat bir şekilde ayırmışken, mutluluk vadeden eden umutlar hep hiç olmuşken..
Sabahlara kadar uykusuz kalıp, uyuduğunda kabuslardan nefesi daralarak uyanan bir adamım ben
N'apıyım alışamadım şu dünyaya, düzenin içindeki düzensizliğe, beklemeye yani tekrar tekrar hayaller kurup hiç olmayı beklemeye...
Rol yapmadım hiç mesela, olmadıklarım gibi gözükemedim...
Sanırım arık sabrım soluğum kalmadı. Bu boktan düzene bu boktan insanlara ve insanlığa..
Ama intihar etmek çözüm değil ki sadece tatlı görünen en acı aldatmaca..
Koskoca bir hiçken bunları kime yazıyorum onu da bilmiyorum. Belki birilerinin okuyası gelir...
Neyse hepinize iyi kayısılar....
Şiirlerce yaşayacaksak eğer, bu şiirlerin bir sonu olmamalı...
Şiirler insan hayatını tanımlayan bir enstrüman gibidir. Her insandan bir parça taşıyorum esasında. Bin parçadan bir insan olana dek yeminliyim...
Duygu ve düşüncelerinizden izler bulabilirsiniz...
Yüksek dozda şiir içerir 🙂