hiçbir SUÇ 'um yoktu ...

''Sana sinirlenmiyorum, bağırmayacağım ve umurumda bile değilsin. Sadece bir şey istiyorum senden; lütfen burada kal...'' dedim kısık ama duyulabilecek tonda bir sesle. Sonra kalktım, arkama bakmadan öylece uzaklaştım. Saatlerce yürüdüm, yüzlerce metre aştım, binlerce göz yaşı döktüm ve en önemlisi tüm hayatımı gözden geçirdim. Peki ben neydim? Neydi bu tüm yaşadıklarım? Ve bu zamana kadar taşıyabilirken, alışmışken neden birden ağır geldi tüm bunlar... Onlarca saat, yüzlerce dakika, binlerce saniye düşündüm o an, beni ayakta tutan tek şey bir cümleydi ''Kendi canına kıyanlar cennete giremez...'' cennete girmek bile aklımdan çıkmışken ben annem cennettedir diye kendi canıma kıyamıyordum... Ben kendime ondan emanettim. Ben ondan geriye kendime kalan tek şeydim...