O anlarda, birbirimize duyduğumuz güven ve sevgi, tüm korkuları ve tedirginlikleri yok ediyordu. Sarp'ın yanında olmak, içimde bir huzur ve güven duygusu yaratıyordu. Derin bir nefes aldım ve gözlerimi kapatıp uyumaya çalıştım. Yatakta yan yana yatarken, aramızdaki yastığın sembolik bir sınır olduğunu biliyordum ama bu sınır, bizi birbirimize daha da yakınlaştırıyordu. Kalp atışlarım hızlanmıştı; yatak, güzel kokusuyla beni sarmıştı. Sarp'ın gözlerinin içine dalarak, tüm korkularımı ve endişelerimi unutmuştum. O an, sadece onun yanında olmanın verdiği huzuru hissediyordum. Gözlerim yavaşça kapanırken, kalbim hala hızlıca çarpıyordu ama bu çarpıntı, korkudan değil, onun yanında olmanın verdiği heyecandandı.
Hasta sinirli, doktor sakin.
Hasta ilaç ne bilmez.
Doktor ona en iyi gelen ilacını verir.
Aşkını...
Her ne olursa olsun
Ne engeller olursa olsun
Sonsuza kadar Birlikte...
Benim hayatıma gelip, kuru topraklarıma beyaz laleler ektin asıl ben teşekkür ederim...
Beyaz lalem yazdığın bir kitapta 'ilaçlar sadece eczaneden alınan kutular değil bir insan, bir canlı, bir eşya, bir anı olabilir' demiştin.
Haklıymışsın
Benim ilacım sensin...
Evet hemde baya hayranım sana dedim.
Bende senin her zerrene hayranım dedi...
Kendimi açıklamak için her zaman konuşmaya ihtiyaç duymadım.
Benim sessizliğim de kendimi açıklamama yetiyordu.
Konuşarak kendimi anlatmaya çalışsam da hiç kimse beni anlamıyordu.
Sessizliğim ise kimsenin umrunda değildi.
Ama Aras...
O beni sessizliğim de bile anladı. Onun yanında konuşmama gerek yoktu.
Çünkü o hep beni anlıyordu...