"Bazı insanlar çoktan ölmüşlerdir ama yaşamak zorundadırlar, işte bende onlardanım. "
"Biliyorum ayrıldık ama gözlerinde hayatı görmüştüm. "
"İçimin bir zamanlar ne kadar ölü olduğunu bilemediler. "
"Gerçekten sevilmek biraz imkansızdı sanırım..."
Lise üç öğrencisi olan Yağmur, babasının işinden dolayı şehir değiştirmek zorunda kalır. İstanbul maceralar ile birlikte onları bekliyordu arkadaşlıkları, alışma süresi, tanımadığı bir şehir aklında delice sorular oluşturuyordu, aniden yeni yeni vakit geçirmeye başladığı sevdiği birini kaybetmesi Yağmur için zor olucaktı peki toparlanmaya başlarken ihanete uğraması yıllardır ondan saklanan sırları kaldırabilecekmiydi ve tekrar başarabilecekmiydi ?
Yağmur burada yeni bir başlangıç yapmak istiyordu. Eskisi gibi sakin kendi halinde takılan biri olmak istemiyordu her şeyin içinde olmak istiyordu.
"Dışarıda bi hayat vardı ve ben bu hayatı kaçırmak istemiyordum."
"Yiyordum, içiyordum , uyuyordum, uyanıyordum ama yaşamıyorumdum. "
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."