MUTLULUĞA SARILMAK

"Sen alırsın beni "

Nefesim kesildi.

"Hıh? " İstemsizce ağzımdan firar etti.

Bir adım yaklaştı bana.

"Hani beni kimse almazmış ya sen alırsın beni. "

Dedi tekrar açıklayıcı bir şekilde.

Utanmıştım! Vallahi utanmıştım! Bir kaç saniye yüzüne donmuş bir vaziyette bakarken ağzımdan çıkan hıçkırık beni kendime getirmişti.

"Valla alamam kusura bakma Aras abi "

Sözlerimden sonra hızla bakışlarımızı ayırıp hızlı adımlarla mutfaktan çıktım.

"Aman anne hayat kısa sen de patlat bir kahkaha"

🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂

Neşe daha çocukken kendisine koyulan kalp rahatsızlığı teşhisiyle çevresindeki insanlardan uzaklaşmaya başlar.

Sanıldığının aksine bu uzaklaşma neşenin isteği doğrultusunda gerçekleşmez daha küçük bir çocuk olan neşenin kalbini kendi gibi küçük çocuklar kırar.
Küçüklüğünden gelen bu durum neşenin ileri ki yaşlarını da etkileyecektir.

Neşe insanları umursamaz gözüken sürekli insanların anladığı anlamadığı bir çok şeye gülen yani kısacası kırgınlıklarını yüzündeki gülümsemeyle örtmeye çalışan bir kişiliğe dönüşmüştür.

Kırgınlıkları arttıkça yüzündeki gülümseme de ona orantılı olarak artmış, neşenin mutlu umursamaz bir kişilik olduğunu herkese inandırmıştır.

İşin garip tarafıysa mutlu olduğuna Neşe bile inanmıştır.