"Herkesin Yakışıklı Prens'i vardır!" diye söylendi bir kez daha. Kollarımı göğsümde birleştirdim. "Benim prenslere ihtiyacım yok." Gözlerinde karanlık parıltılar dolaşıyordu, vazgeçmeyecekti. Bir çırpıda ranzanın üstündeki yatağından indi ve benimkine ilişti. Kollarımı tuttu dudaklarında yeşeren tebessümle. "Ama onun sana ihtiyacı olacak Chaerin. Onun o yıldızlı gözlerini, herkesten sakladığı gülüşünü görünce anlayacaksın." Çenesinde kavuşturduğu elleri ve hülyalı bakışlarıyla fısıldamıştı bana. Yalnızca on iki yaşındaydık. Haklı olduğunu nereden bilebilirdim ki? {28.02.21}