YERLİ YERSİZ CÜMLELER

Bir dağın eteğine kurulmuş köy gibiyim,
Herkese uzak,
Allah'a yakınım.

İnsanları incitmek kolaydır,
Onları iyileştirmek ise zor, hatta olanaksızdır.
Kırmak, yapmaktan her zaman daha kolaydır.
Ve kırılan her şey değişir ve farklılaşır.
Yani bi insan değiştiyse muhakkak kırılmıştır..

Herkes bir şeyler biriktirir..
Kimi cebinde,
Kimi dilinde,
Kimi de yüreğinde...

Kırılan kalbimizi sırtımıza yükleyen bu asır,
Çığlığımızı da boğazımıza tıkıyor, Velhasıl.

Birilerini hep uğurladık bu hayat denen dönencede.
Uğurladıklarımızla kalsaydık keşke..
Gidenle kendimizden bir parça koparıp göndermişiz meğerse..
Dökmeye çalıştığımız her satırımızda bunun eksiklikliğini çok derinden yaşayıp duruyoruz.
Öyle kalacak hep acıta acıta derin bir sızı gibi...

Şu hayatta neyi öğrendin deseniz, susmayı öğrendim derim.
Susmak , tonlarca kelimenin anlatamadığını anlatır çünkü.
Susmak , kelimesi olmayan duyguların en güçlü ifadesidir çünkü..

Bahçende açamayan çiçeği özgür bırak âzizim !
Vakit bazı hikâyeler için çok geç.

İnsanlar sana kapıyı gösteriyor,
Sen gidip hâlâ pencerelerine çiçekler koyuyorsun...

Aynı yollarda tökezlemediğimiz,
Aynı dertle sınanmadığımız insanları yargılarken biraz daha insaflı olabiliriz.
Kim bilir, belki de böylelikle daha iyi insanlar olmaya
başlarız.

İnsanın içine oturanlar
Bir türlü kalkmak bilmiyor...
Hani
Ziyaretin kısa olanı makbuldü ?

Çiçekli pencerelerin hikayesi yarım kalmış sahipleri vardır...
O hikayeleri de sadece çiçekler bilir...