ARAYIŞ İÇİNDE (DÜZENLENECEKTİR)

"Bir tek kalbin kırılmasını önleyebilirsem boşuna yaşamış olmayacağım. Bir yaşamdan acıyı alabilirsem ya da bir acıyı hafifletebilirsem, ya da bir ardıç kuşunu yuvasına koyabilirsem boşuna yaşamış olmayacağım. "

Küçüklüğünü, ruhunu bir zindana kaptıran Hina, büyüdüğünde hayata meydan okumaya başlayacak, duyguları öğrenecek, sıkışıp kaldığı duvarları yıkacak ve hayata on dokuzundan başlayacaktır.

Hina hayatı kendi öğrenirken hala içinde bir yaşam sevincinin olmadığını biliyordu. Onun duyguları eksikti ve duygular insanın kendisine öğreteceği şeyler değildi. Ve bir yabancı ona görmeyi, hissetmeyi, vücudunda yara bantlı çiçekler gördürmeyi öğretecekti. Gözlerinde güçlülüğün portresini taşıyan genç kız, çocukluğunda büyüyüp acıya bürünen filizleri en güzel duygulara taşıyacaktı.
Başlayalım. Yanalım, ağlayalım ve bir hikayeye ortak olalım. Çünkü onların iyileşmeye ihtiyacı var... Onların sadece ruhunu gören birine ihtiyacı var. Onların sizin onları okumanıza ihtiyaçları var.

"Bir yabancı bazen sana bilmediklerini öğretebilir." dedi dudaklarıma doğru. Ona ve bu ana kapıldığımı hissettiğimde kendimi sıkmayı bıraktım.
"Tanımadığımız ama bize bir şeyler öğreten öğretmenler gibi." dedim dudaklarına doğru. Hafifçe gülümsedi ve dudağını ıslatıp geri çekti.
"Bir gün okulundan tamamen gidersin ve başka okula gidip yeni öğretmenlerle karşılaştığında öğretmenini çok özlediğini fark edersin. Diğer yabancılarla karşılaştığında meğerse en tanıdığın o olur." Parmaklarıyla çenemi tuttu ve artık mesafe kalmayacak şekilde yaklaştı.
"Küçük öğrencim." diyerek nefesini dudaklarıma verdi.