KÜL OLMUŞ KALPLER (Tamamlandı)

"İzem!"diye bağırdığında durdum ona döndüğümde bana bakıp sırıtırken tekrar konuşmaya başladı. "Yoksa Selen mi demeliyim? Hangisi üzerine yattığın o ceset mi yoksa asıl kendin mi?"gözlerim dolarken arkamda Eymenin varlığını unutmuş bir şekilde mırıldanmaya başladım.

"Neden yapıyorsun bunu?"gözlerimden yaşlar damlarken tekrar mırıldandım. "Kalpsizsin sen senin kalbin yanmış geriye sadece dökülen külleri kalmış."kısık bir kahkaha attığında omuz silkti sertleşen yüz hatlarıyla ciddi bir halde konuşmaya başladı.

"Hepimizin yüreğinde birer kül olmuş kalp var Selen hepimiz kötüyüz burada üç kişiyiz ama içimizde bir tane bile iyi yok!"bana doğru tek adım attığında acımasızca mırıldandı. "Sen anne olmayı da o çocuğu da hiç hak etmemiştin zaten! Şimdi cidden gidebileceğini mi sanıyorsun avucumdasın Selen!"ona öfkeli gözlerle baktığımda arkama kısa bir bakış attım Eymen bana elini uzattığında onun elini tutmuştum tekrar Anıla döndüğümde duruşumu dikleştirdim.

"Bak bakalım gidebiliyor muymuşum gidemiyor muymuşum!"Eymene döndüm birlikte el ele oradan uzaklaşırken kulağıma bir bebeğin neşeli sesleri takıldı sonra bebeksi sesiyle kulaklarımı dolduran tek bir kelime durmama yetmişti.

"Anne!"
***
Tüm hakları saklıdır.