Bu dünya da ne zamandan beri gerçek sevgi acımasız bir öldürme duygusuna dönüştü. İnsanoğlu ne zamandan beri, bugün canından bile çok sevdiği bir insanı yarın ise, o canından bile daha çok sevdiği insanı gözlerinin içine hiç utanmadan, hiç çekinmeden, hiç acımadan bakarak öldürebildi. İnsanoğlu ne zamandan beri bu kadar insan olmaktan çıktı.
❛❛Ben tek başıma bu dünyayı kurtaramayabilirim ama kurtarmayı deneyebilirim. Neden olmasın ne kaybederim ki denersem. Mutluluğumu mu kaybederim? Olsun varsın bırakıp gitsin mutluluğum beni. Uçsun uçsun, sonra o kimsesizlerin kalbine konsun. Mutluluğum olmazsa Kendimi mi kaybederim? Varsın kendimi kaybedeyim o kimsesizler için. Yine de mutsuzluğumla mutlu olurum ben. Yeter ki umut yeşeren kalpler umutsuzlukla yeşermesin. Benden so- bunu demeye korkuyorum, aynı onun da dediği gibi,
Benim canımı hep bu benden sonra demeler acıtıyor anne...
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."