PARAVAN

Kapısı kapalı çikolata dükkânının önünde durdum. Saate baktım; 12: 58

Son iki dakika kalmıştı. Elimi cebime götürüp son kalan çikolatamı da yemek için çıkardığımda, poşetin rengi ürpermeme sebep oldu.

Pembe.

Çikolatanın pembe poşetini açıp yemeye başladım. Gözlerim yukardaki tabelaya dikildiğinde, bu rengin son bir yıldır çokta masum gelmediğini anlamıştım.

...

Damağımda kalan çikolatanın üzerinde dilimi gezdirip, içeri doğru kararsız adımlar atmaya başladım. Kapıdan içeri girip, onunla aramızda birkaç adım kala durdum. Bu sefer ben ona gözlerimi dikmeme rağmen o, ısrarla elindeki lanet şeye bakmaya devam ediyordu.

Pembe renkten nefret etmemi sağlayan şeye...

"A- Artık okul çıkışları çikolatacıda sana yardım edecekmişim ," dedim titreyen sesimle.

Anında başını çevirmeden gözlerini gözlerime dikti. Tedirginlik işte şimdi gerçekten kanıma karışmaya başlamıştı. Elindeki o şeyi tezgâhın üzerindeki tabağın içine koyduğunda, oradaki bıçağı fark etmiştim.

"Yaklaş," dedi, ruhsuz bir sesle.

Yaklaştım. Artık aramızda sadece tezgâh vardı. Başını yavaşça bana doğru yaklaştırmaya çalıştığında kaçmalıydım o zaman. Ama öylece bana yaklaşıp, nefesini kulağımın çevresinde gezindiğini hissettirdiği ana kadar bekledim. Aptallık ettim!

Fakat dudaklarını aralayıp kulağıma söylediği cümleyi sorgulamamakla en büyük hata ve aptallığı yapmıştım.

"Hayatta gördüğümüz bazı şeyler bir paravandan ibarettir."

Keşke sorgulasaydım.