«មែន..យើងស្រលាញ់» «ឯងយកស្អីមកគិតហា៎សជុង» «គ្មានបានយកស្អីមកគិត...យើងជាមនុស្សមករហូតតែព្រោះតែឯង..កាលនៅវិឡាល័យយើងក៏បានលុងស្រលាញ់ឯងតែហេតុខ្លាចថាថាគ្មានអ្នកគាំទ្រក៏សុំឯងធ្នើមិត្តតែឯងទៅស្និតស្នាល់និងមនុស្សគ្រប់គ្នាទើបធ្វើឲ្យយើងខ្លាចជាមនុស្សមុខមាំបែបនេះយលងគំរាមអ្នករាល់គ្នាមិនឲ្យស្និតស្នាលនិងឯងព្រោះតែយើងស្រលាញ់ឯងហួងហែងឯងខ្លាំងសម្បីមកទល់ពេលយើងសុខចិត្តធ្វើការតែម្នាក់ឯងដើម្បីឯងឲ្យឯងទុកចិត្តថាយើងអាចមើលថែឯងបានតែឯងក៏ទុកយើងត្រឹមមិត្ត...ព្រោះមិនចង់ឲ្យឯងអន់ចិត្តខឹងក៏ខាំមាត់ធ្វើបាន....ហិក...ហិក យើងសុំទោសយើង»