KÜL OLUR KALBİNDEKİ ZAMANLA

Kapının arkasından gelen sesle olduğum yerde durdum. Dizlerimi titretip, kalbimi hoplatan gür sesi şimdi kullanmaya alışkın olduğu tüfekteki mermiler gibi kalbimi hedef tahtası seçmiş ve tam on ikiden atışını sözcükleriyle gerçekleştirmişti.

"Sürekli konuyu bize getirip durma! Onunla biz diye bir şey yok olamazda!"

"Ne saçmalıyorsun lan sen! Kimi kandırıyorsun oğlum, ona bakışlarını görmüyor muyuz sanıyorsun he? Peki o kızın sana olan bakışları, hisleri hiç mi umurunda değil?"

"Aklı bir karış havada olup çocuk gibi davranan kız mı göreve gittiğimde arkamda beni bekleyecek ha? Güldürme beni! Ne o benim gibi bir askere dayanabilir ne de ben onun gibi bir çocukla uğraşabilirim. Konu burada kapandı!"

Biliyordu. Kapının arkasında olduğumu bilecek kadar dikkatliydi. Duymamı istedi.

Bundan sonrası ise belliydi.

Aklı bir karış havada kadın eridi, yine güldü herkese belki ama içinde o hiç büyümeyen çocukla oturup ağladı her gün; kazanmak istediği kalbe uzanamadan kaydı gitti, elleri havada kaldı...

Adamın pişman olmasını istedi. Karşısına geçip "biz varız" demek istedi, yapamadı. Her karşısına geçişte üstünde kamuflajı, tüfeği ve bordo beresiyle kendi kalbinin kapısında nöbet tutan adamla karşılaştı.