In a world where hopes once sparkled like stars, Aeliana Devarra's life has been damaged by unhealed scars. For her, life has been nothing but unjust, a painful reminder of inequality and abandonment.
Simula bata pa lang, wala ng ibang hiling kundi ang maranasan ang pagmamahal ng isang ina. Maranasan maging isang paboritong anak. Maranasan ang magandang relasyon sa kapatid. Maranasan ang masayang pagsasama ng isang pamilya nang hindi makaramdam ng inggit. Ngunit, hanggang hiling nalang lahat.
Sa gitna ng kanyang pangarap na makawala sa pang-aabuso at pang-aapi mula sa kanyang ina at nakatatandang kapatid, isa lamang ang tunay niyang ninanais: ang mahalin siya ng kanyang ina, tulad ng pagmamahal na ibinibigay nito sa kanyang kapatid. Simpleng pangarap, ngunit tila napakalayo at imposibleng maabot.
Ngunit sa dilim ng kanyang mundo, may isang taong nagbibigay liwanag at lakas. Si Amaris, ang kanyang matalik na kaibigan, ang nagsisilbing tagapagpaniwala sa kanyang kakayahan. He always believes her, na kahit anuman ang hamon na nararanasan n'ya sa buhay, pinapatatag s'ya. Sa piling ni Amaris, natutunan niyang makita ang kanyang halaga.
Doon niya natuklasan na kaya niya palang mangarap. Doon niya nakita na may dahilan pa para magpatuloy. Doon niya unti-unting nakilala ang kanyang sarili at ang kahalagahan nito.
Pero.....
Just like the moon, which provides solace on the darkest nights, its light is a quiet promise of hope, guiding those lost in uncertainty. It feels close and far away, a continual reminder of dreams that are just out of reach.
But holding back, locked in fear, is the most difficult weight. The distance becomes a pain, a solitude that swallows even the weakest courage. However, holding the moon carries the weight of that solitude, a reminder of being alone.
-----
(NOTE: This is not your ideal story. Please excuse the technical errors.)