"İnsanlarla aramda sürekli bir duvar var. O kişi kim olursa olsun, aşılamayacak bir duvar. Yani senden önce öyleydi." Gözlerim ona çevrilmemekte kararlıydı. Bakışlarım etrafı talan ediyordu. "Bir kez annem tarafından kırıldım. Sağlam kırıldım ama, 12 yaşındaki bir kızın kaldıramayacağı kadar sağlam." Cümleyi alaycıl şekilde gülerek söylüyordum ama o beni benden daha iyi tanıdığı için bunun benim savunma mekanizmam olduğunu biliyordu. "Bir daha kimsenin beni kırmasına izin vermedim. Hayatımdan çıkmak isteyeni kendim kapı dışarı ettim. Kimseyi kaybetmekten korkmadım." Ağlamamak için verdiğim çaba nafileydi zira gözlerim çoktan dolarken dudaklarım büzüşmüştü. "Ama seni kaybetmekten çok korkuyorum." Gözlerine bakma cesaretini kendimde bulduğumda kafamı ona çevirdim. Benden böyle cümleler duymanın şaşkınlığını ve sevincini yaşıyordu. Söylemese de gözlerinden anlıyordum. "Bana kalpsiz olduğumu söylemiştin ya hani... Öyle davranıyormuşum, insana kendini değersiz hissettiriyormuşum. Yalan diyemiyorum ama konu sen olunca tüm benliğimden uzaklaşıp doğrularımdan şaşıyorum."All Rights Reserved