AY IŞIĞI ALTINDA DİLEK YEMİNİ

"Bana inanman ve güvenmen için elimden gelen her şeyi yapacağım." Dedi güven verici sesiyle. Belki de bana güvenini çoktan aşılamıştı da benim haberim yoktu. Şimdilik duygularımdan bahsetmek istemedim.
Sadece sahip olduğu gözlerinin dipsiz karanlık kuyularına baktım. Ona karşı ne kadar geri çekilebilmeyi becermeye denesem de bir şeyler hep beni ona itekliyordu.

Hala yatak da uzanmaya devam ederken, Karan'ın bedeni oldukça bana doğru yakındı ve tatlı uykumun geri kaçmasına sebep olmuştu. Ona cevap vermemiştim ve ne cevap vereceğim konusunda bir fikrim yoktu. O da zaten daha fazla zorlamayıp susmayı tercih etmişti. Açıkçası bu benim biraz da işime gelmiş olabilirdi.
Susmak, bazen cevap vermekten öte kafayı dinleyebilmek adına seçilmiş yoldu.

"Susmayı mı tercih ediyorsun." Derin bir nefes aldı. "Peki, ben sessizliğini de dinlerim." Diye fısıldadı.

"Yanımda şu an bile durman benim için birçok kalabalığın sesini ifade ediyor." Dedim kendimi tutamayarak.