hiç kaçma boş yere bağrı yanık

sevdiğimiz insanlar bütün eşyalarıyla birlikte ölmeli der, yazar. arşelerin yıpranmış tellerinden gocunuyorum kalbimi. çirkin ruhlar müzayedesindeyiz, havaya kalkan her avuç faşist bir rüyayı bağırıyor. sıfırları bol. ellerinde sıfırdan başka ne kalır, kaybetme korkusu kalmayan bir halkın iradesi karşısında? gülüyorum, efendi. çok gülüyorum. mahvoluşuma imrenecekleri zaman geriliyor yayım, omurgamın akordiyonlarını değiştirip, lorca'nın ölü çocuğa gazel'ini okurken birdenbire duruyorum. saçlarımın küllerinden doğan sancılar bunlar, eğilmiyor. yusufçuklara bakıyor ve diyorum ki, "oğlum, kalk ve kurtar şu en süslü düşü bir savaşa kurban gitmek olan ülkeni."
işte her şey, böyle başlıyor.
adını istiklâl koyuyorlar.

19. ama öyle kolay pes etmez küfrü duasından büyük olanlar.*