KARANLIK RUHLAR

10 yıl öncesi

"Hey orada mısın?" Aslında onun hep orada olduğunu biliyordum fakat ona zarar gelmesinden çok korktuğum için gün içinde çok fazla sesleniyordum. Sabah önümüze kahvaltı diye verdikleri saçma sapan şeyi yedikten sonra konuşmamıştık. Zaten sesimiz duvardan çok zor duyuluyordu. Küçük iki ayrı odadaydık sadece ufak bir tuvalet vardı. Burası çok karanlıktı, küçük bedenlerimiz artık bu korkunç yerden kurtulmak, aydınlığı görmek istiyordu. Bizi buraya hapsetmişlerdi, neden bilmiyorum ama bizi, çocukluğumuzu, sevinçlerimizi, hayallerimizi, umutlarımızı buraya hapsetmişlerdi.
"Burdayım, ne oldu?" sonunda sesini duymuştum o benim tek konuştuğum kişiydi, onunla bazen gülebiliyordum o bana bunu öğretmişti. Benden büyük olduğunu az çok tahmin ediyorduk, ya 12 ya 13 ben ise 9 yaşımdaydım. Bana bu bilgiyi bize yemek getirenlerden biri söylemişti.
"Merak ettim hiç seslenmedin" hala burada benimle konuştuğu için mutluydum.
"Bugün bir şey düşündüm seni buradan çıkarttıktan, kurtardıktan sonra ikimize özel aklımızda bizimle yaşayan şeyleri vücudumuza dövme yaptıralım olur mu?" o ne idi pek bilmiyordum.
"Dövme ne, çok canımızı yakar mı?"
"Ben yanında olucam hiç bir şeyin burdan çıktıktan sonra canının acıtmasına izin vermeyeceğim." Gözlerimden bir damla yaş süzüldü, bu fikri sevmiştim ve uygulayacaktık.

Kalbimin sıkışması ile düşüncelerimden sıyrıldım. Dövmelerime gülümseyerek onları okşadım. Çok acımıştı ve o yanımda yoktu.
O neredeydi?