Yağmurlu Bir Pazar Günü

''Görmüyor musun asıl burası nasıl kanıyor!! Ben senin için yaralanmaya, uğruna heder olmaya hazırdım hala da hazırım ama beni unutmana değil. Bizi unutmana değil. Bu kalpsiz dünyayı sevebilmek için neyim var ki sanki senden başka ama sende bana böyle bakmayı kes artık!! Bir yabancı gibi! Dayanamıyorum!! Bu ahmak kalbim senden vazgeçemiyor! Sensizlik, o bir yabancıya bakarmış gibi bakışların acı veriyor kalbime. Seninleyken sensizliği yaşıyorum adeta. O yüzden benden uzak dur Aslı. Olabildiğince uzak. ''

''B- ben- özür dilerim.'' sebebini bilmediğim ama sebebini hissettiğim bir özürdü bu. Gözlerim gözlerinden kaçırmaya çalışıyordum resmen.

''SÖYLESENE HER ŞEYİ UNUTMAK BU KADAR KOLAY MI ASLI. BANA DAĞİR BİZE DAĞİR HİÇ Mİ BİR ŞEY HATIRLAMIYORSUN!''

''Elin kanıyor Doruk''

Gülmeye başlaması iyice korkutuyordu beni.

''Elim evet tabi?''

korkudan titreyen bedenime daha çok yaklaşarak kulağıma fısıldamaya başlamıştı. Boynuma değen nefesi canımı yakıyordu. Nabzımı etkiliyor, kalbimi tetikliyordu sanki. Sırıtışı gözümün önünden gitmiyordu resmen, acı gülümseme yaratır mıydı insanın suratında? Ruhu can çekişirken bedeni kahkaha atar mıydı insanın?

''Birlikte ama yalnız iki yabancı gibi değil miyiz sence de sevgili karıcım?''