Zniszczona

Kiedy znalazłam się w parku usiadłam na odosobnionej ławce w najciemniejszym zakątku z dala od ludzi. Siedziałam i rozmyślałam. Zastanawiałam się dlaczego mnie to spotyka. Tkwiłam tak dobre dwie godziny, ponieważ gdy spojrzałam na ekran telefonu była już dwudziesta i było już dość ciemno. Znów pogrążyłam się w myślach, ale z tego stanu wyrwał mnie worek założony na moją głowę i dwie duże dłonie łapiące mnie za ramiona. Nawet nie próbowałam się szarpać. Po prostu. Związano moje ręce, a ja zostałam pociągnięta za łokieć do góry na znak, że mam wstać. Spokojnie wykonywałam czynności, bo siedząc tak, na tej ławce stwierdziłam, że mam dość, jestem zmęczona tym pieprzonym życiem, jestem zniszczona.

***

Gdy tak leżałam, zaczęłam myśleć o wszystkim przez co przeszłam. Zostałam prawie wykorzystana przez chłopaka, w którym jak się później okazało, byłam tylko zauroczona, popadłam w depresje, przez co straciłam resztę znajomych, straciłam jeszcze matkę w wyniku choroby, z którą walczyła od roku, a teraz siedziałam w jakimś bagażniku, nawet nie wiedziałam z jakiego powodu i po prostu nic mi się nie chciało. Próbowałam znaleźć plusy zaistniałej sytuacji - przynajmniej nie będę sama, a w najlepszym przypadku mnie zabiją.