"BENİM YANGINLARIM, SENİN YAĞMURLARINA HASRET. NE ZAMAN AKITACAKSIN GÖZYAŞLARINI? NE ZAMAN BIRAKACAKSIN GÜÇLÜ BİRİ GİBİ GÖRÜNMEYİ?"
Efsun, yaralarını gizlemeye zorlanmış bir papatyaydı. Yoluna hiç ummadığı anda saklanmakta olan gerçek hislerini gören bir yabancı çıktığında papatya, dalının üzerine siyah bir boya darbesi aldı. Bu siyahlık iyi miydi? Yoksa canavarın baskısında yok olmaya yakın bir ruhu, esaretten kurtararak onu canavarın ta kendisine dönüştürecek bir adım mı?
Aldığı her bir boya darbesinde var olmayan hayatı ile yüzleşecek, ihanetlere göğüs gerecek, yaşanıldığına bile emin olmadığı geçmişini hatırlayacaktı. En önemlisi ve onu mahvedecek olan ise hayatının yalnızca bir kurgudan ibaret olduğunu, hiç tanımadığı ama delice sevdiği adam sayesinde öğrenecekti.
İçinde bastıramadığı karanlık tarafı, her daim yanında olan Canavar ile gün geçtikçe daha fazla ortaya çıkarken; kendini kusurlu görecekti. Kimsenin bilmediğini sandığı canavarı; bir tek o görebiliyor, hissedebiliyordu.
Peki, ya herkes Canavar'ın kuklasıysa ve Canavar aslında Efsun'un ta kendisiyse?
❀
#1 Psikopat '12,05,21'
#1 Takıntı '13,05,21'
#1 Güçlükız '22,05,21'
#1 Acı '25,05,21'
#1 Toxic '29,05,21'
#1 Aldatmak '31,05,21'
#1 Yokolmak '02,06,21'
#1 İntihar '21,06,21'
#1 Günlük '23,06,21'
#1 Şizofreni 31,07,21'
"Aldattım Kendimi ismiyle ve kurgusuyla yazılan ilk hikayedir. Herhangi bir (Ç)alıntı durumunda yasal işlem başlatılacaktır."
Baskı hali için bölüm attım, orada detayları yazıyor.