Boston In Love. Friends.

Jedynym stałym mężczyzną w moim życiu jest Jake Westhorn. Jest moim awaryjnym partnerem, przyjacielem, powiernikiem, złotą rączką i wszystkim tym czym powinien być mężczyzna dla kobiety bez związku i seksu. Doceniam jego przyjaźń najbardziej na świecie i choć zdaje sobie sprawę z tego, że jest on niesprawiedliwie przystojny upchnęłam go do szufladki z napisem "NIE DOTYKAĆ". Wystarczyło kilka wykładów mojej siostry, jeden pijacki wieczór, a szufladka przestałą obowiązywać. Jedna rozmowa, jeden pocałunek, jedna noc, jedno życie. Tak to miało wyglądać. Szkoda, że nigdy nie byłam dobra w dotrzymywaniu swoich planów.

Kiedy zobaczyłem Mię Carlson po raz pierwszy byłem pewien, że w ciągu dwudziestu czterech godzin będzie leżała pode mną. Potem jednak rozmowa potoczyła się w taki sposób, że zamiast przypadkowo bzykniętej nowej sąsiadki, zyskałem pierwszą kobietę - kumpla. Tak, Mia jest pierwszą kobietą z którą rozmawiam i nie myślę o tym, że w nocy będzie jęczała moje imię. Pierwszą kobietą z którą lubię przebywać w ubraniu, która jest zabawna i całkowicie odporna na testosteron. Z którą dzielę się swoimi przemyśleniami i doświadczeniami i przed którą nie mam żadnych oporów. Z którą mogę spędzić wieczór zarówno na kanapie przed telewizorem, jak i na bankiecie czy w barze. Kobieta - kumpel. Coś co się trafia raz w życiu i trzeba to pielęgnować. Tylko, że wystarczył moment by mój rozum zaczął podsuwać mi zupełnie inne obrazy z jej udziałem niż dotychczas. I co najgorsze, czuję jakbym nie miał już nad sobą kontroli.