Sabahın ışığı değil yatağın içinde dönüp dururken yorganın yüzümden sıyrılışıyla açtım göz kapaklarımı , yanımda duran varlığın tepesinden yorganı çekip sarıldım kardeş kokusunu özlemiştim. Ufak çapta bir esnemeyle sulanan gözlerimi yastığıma bastırıp uyuyamıycak olsamda tembelliğe biraz daha devam etmeye niyetliydim .Hafif bir kıpırdanışın ardında gelen fısıltı kapalı gözlerimin ardından zihnime ulaşıverdi "sen benim var olma , yaşama sebebimsin cadı" kokusunun serinliğini ve var oluşunun sıcaklığını olabildiğince hissederek gözlerimi açmadan cevap verdim "Sende benim hayatımı anlamlı ve güzel kılan şeylerin merkezisin"