Timsah Gözyaşları

İnsanlar timsahlardı Azra için. Sivri dişleri ve yalan olan gözyaşlarıyla... Onu hemen öldürebilirlerdi, o yüzden hep korkardı insanlardan. İnsanlar yaşamak için her şeyi yapabilirlerdi, bu Azra'yı hep korkutmuştu. Sevgi nedir merak etmişti hep, güzel bir his miydi? Mutluluk, umut...aşk? Bunların hiçbirini hissetmemişti ki... Ve ilk kez o an gülümsemişti koca hayatında, ilk kez o güldürmüştü onu. Ama güvenemezdi, ya onun da gözyaşları timsahınkiler ise... 'Denemezsek asla bilemeyiz'

"Çatıları çok mu seviyorsun?" dedi. Yanıma, çatının kenarına oturdu. "Evet, insanlar korkar genelde buralardan. Bilirsin, yükseklik falan... Hoş oluyor sessiz olunca. Hiç kimse yok, seni rahatsız etmiyorlar." dedim sessizce.

Gökyüzüne baktım. Hava karanlıktı, ve yıldızlar çok güzel görünüyorlardı. "Yıllar önce ölmüş olsalar bile çok güzeller, hala yaşıyorlar. Ölmüş olsak bile bir yerlerde yaşamak nasıl olurdu acaba?" dedim.

"Ölmeyi mi isterdin?" dedi sessizce. Sesini hiçbir duygu olmadan aktarmaya çalışsa da kelimelerindeki endişeyi sezebiliyordum. "Hiç duydun mu? Bir yerde görmüştüm, şey diyordu; 'Belki de gökyüzü insanlar olmadığı için güzeldir.' O yüzden ölmek isterdim işte. Çünkü insanlar gittikleri her yeri mahvediyorlar." dedim. İçimde öfke vardı

Gözlerimden gözlerini bir saniye bile ayırmadan konuştu; "Ben ölmeni istemezdim." Şaşırmıştım. Hayatım boyunca hep 'İnşallah ölürsün.' ya da 'Bu dünyaya bir yararın yok. Gereksizsin!' gibi sözler sarf etmişti insanlar. İlk kez biri bana yaşamamın onun için önemli olduğunu söylemişti.

_________________________________________

"Eğer bunu yaparsan herkes ölür! Bunu anlıyor musun?! Herkes!" dedim bütün öfkemle. O ise sinsi sırıtışını taktı yüzüne. "Amacım da bu. İnsanlar safi zarar! Her zaman kendi çıkarlarını düşünürle! Bunu en iyi sen bilirsin!" dedi.