Kırdığım o kalbi düşünüyorum, fazla sert çıkıştığım dostlarımı ve neden böyle davrandığımı. İçimde büyüyen bu his bir türlü geçmiyordu. İhanete uğramak gibi, en çok ihtiyacın olduğuna kimsenin yanında olmadığını bilmek o kadar zordu ki ve şimdi hiçbir şey olmamış gibi yanımda olmaları daha çok acı veriyordu bana. Bi anda karşıma çıkmışlardı ve ben kendimi acındırmaya mı çalışıyordum. Öyle yapıyordum, acılarımı onlar üzerinde kullanıyordum. Neden bunu yaptığımı anlayamıyordum, sanırım intikam alıyordum. Bazen düşünüyorum onlara bu kadar sert çıkışmam doğru mu fakat içimdeki bir parça daha kötüsünü yapmamı söylüyordu. Beni yiyip bitiren bu hislere son vermek adına yapabileceğim birşey yoktu.