Soğuk Sessizlik (Karanlığın Işığı 2)

"Benim sende artık gönlüm yok üzgünüm." dediğinde yerime çivilendiğimi hissettim.Aklımda bir ton cevapsız soru varken benim en çok merak ettiğim şey yaşadıklarımızın hepsinin yalan olma düşüncesiydi. Dün gece beni sevdiğini söyleyen adam yeni bir güne bambaşka şekilde uyanmıştı. Ne olmuştu ne bitmişti ve değişen şey neydi bilmiyor ve anlamıyordum. Ağlamaktan helak olmuş bir şekilde başımı kaldırıp yeşil harelerine baktım. Söylediği iki söz kalbimde kelebekler açtırdığı gibi boğazımı da kurutmaya yetmişti. Önce yutkundum ardından zar zor sordum.

"Can onca şey ve dün gece yaşadığımız şey-" dediğim an, sert bir şekilde parmağını yüzüme doğru uzattı. Yaşadıklarım film şeridi gibi gözlerimin önünden geçerken, istediği tek şeyin bedenim olma düşüncesi kalbimi paramparça ediyordu. Oysa, sahip olmak istediği bedenim değil kalbim olmalıydı. Beni buna o inandırmıştı. Ağzını açmaya yeltenmişti ki, sert şekilde açılan kapı ile başını çevirmeden yutkundu. Arkasını dönmüyor ve kimin geldiğini merak etmiyor gibiydi. Sanki gelen kişinin kim olduğunu biliyordu.Şaşkın bir şekilde yüzüne baktığımda gözlerini kapatıp çenesini sıktığını farkettim.Ne olduğunu anlamaya çalışıp zorlukla bedenimi kapıya çevirdim. Kalbim paramparça olmuşken gelen kişi ile birkez daha yıkıldım.

"Baba" dedim kendinde olmayan aklım ve kısık sesimle. Babamın öfkeden kızaran gözlerini gördüğümde ne yapacağımı şaşırdım. Ne olduğunu anlamaya çalışan beynim büyük bir savaş içine girmişti.

***

Aylar sonra ilk defa portakal çiçeği ile dolu olan defterin kapağını açtım.

Çektiğim tüm acılar için, yalnız kaldığım geceler için, tek başına savaştığım için, anlatamadığım ve anlaşılamadığım için,gözlerimin ışığını göremeyenler için, sevgisizlikten pas tutmuş kalbim