Aldığım nefes boğazıma diziliyor sessizliğin içine çekiliyordum, kayıp biriydim ben.
İpe asılmış birisiydim ve asıldığım ip kaçamayayım diye yüzlerce kez düğümlenmişti.
Barlas Kandemir, o benim dönüm noktam olmuştu ben geçmişi kayıp bir kadın o ise geçmişini hatırlamak istemeyen bir adamdı.
Kanayan kanatlarımı ilk önce kendi elleri ile sarmış sonra kabuk tutan yaralarımı kendi elleri ile tekrar açmıştı, ilk önce kendi elleri ile göz yaşlarımı silmiş sonra beni defalarca kez göz yaşlarım da boğmuştu, o benim sonum ben onun başlangıcı olmuştum.
Her gece içinde boğulduğum çığlıklarım onun sesi olmuştu, beni astığı ipin diğer ucunu kendi ellerine dolamıştı.
O bensiz, ben de onsuz yaşayamazdım bundan sonra...
☾
Wattpad de 'İPTEKİ BEDENLER' adında yazılan ilk kurgudur.
•25.04.21•
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."