GEÇMİŞTE SAKLI KALANLAR

Bir yıldız kaydı babası gitti, yıldız kaydı kardeşi gitti. Oysa çok severdi yıldızları; nefret edeceğini bilse bu kadar anlam yüklemezdi.

Adal Işık, çoğunluğun aksine mutlu bir çocuklu geçirmiş ve mutlu bir çocukluk geçirdiği için yaşadığı her şey daha da zor gelen kişi. Adal, mutlu ama eksik. Yalnız değil çünkü daima yanında olan arkadaşları var ama yine de eksik.
Küçükken sorulan "Anneni mi yoksa babanı mı daha çok seviyorsun?" sorusuna ikisi de diyebileceği ebeveyinleri var, çünkü onun ailesi sevgi doluydu.
Adal büyüdüğünde, babası değişmedi veya kötü birisi olmadı ama babası yoktu; şehit olmuştu. Ayaklarının üzerinde durmayı, dik yürümeyi, sevmeyi ve sevilmeyi öğrendiği babası ölmüştü. On dört yaşındaki bir kız nasıl dayanırdı bu acıya, peki iki gün sonra gözleri önünde küçük kardeşini kaybetmesi... Annesinin büyük sevgisinin nefrete dönüşmesi... Ne güzeldi çocukluk, geriye dönülmediği için deliye döndürecek kadar.

Adal kıvırcık kahve saçları, babasından aldığı yeşil gözleri, dudağının kenarında ve burnun ucunda taşıdığı benleriyle, bakışlarıyla Alpkağan Işığın güzeller güzeli kızı.
GSK'de Adal'ın hayatını okuyacaksınız. Hiç beklemedği yerde hayatına dahil olan birini göreceğiz.

Adal ütopik değil, her şeyiyle bizler gibi sadece acısı ona ağır geliyor. Dik duran omuzlarının yanında sırtında bir kamburu var.