Kayda Geçmeyenler

"Şimdi konumuza dönelim. Seni saklanman gerekiyor ben başka bir yol bulana kadar. Seni 1870 yıllara göndereceğim. Sen zengin diplomat bir ailenin 17 yaşındaki kızı yerine geçeceksin. Kızın adı Süheyla yeni nişanlandı. İki büyük ablan ve bir abin var; Melek, Afra ve Burhan. Babam Fehim Bey, annen ise Naife Hanım."

Bunu söylerken Hilal'in boynuna cam ile kaplanmış bir papatya taktı. Kolyenin zinciri altından yapılmıştı. Papatyanın 22 tane yaprağı vardı. Hilal kolyeye hayran kaldı.

"22 yaprak solduğunda o bedenden başka bir bedene geçmen gerekiyor. Vaktimiz yok. Sana her konuda yardımcı olacak biri olacak: Adı Ahmet. Üçüncü kuşaktan kuzenin olur kendisi." Hilal:

"Artık inansam da inanmasam da bunun içindeyim. İnkar etmek yerine anlamayı deneyeceğim."

"İşte benim torunum. Göreceklerin hayal olmayacak kadar gerçek olacak."

Dede bir anda kaybolup geri döndü elinde içinde kan olan bir şişe ile. Hilal'e:
"Elini ver." dedi. Hilal dedesine elini uzattı. Başparmağını bir iğne ile kanatıp getirdiği kanlı şişenin içine koydu. Şişeyi hafifçe sallayıp mührün içine döktü. Dede:

"Kendine iyi bak. Şimdilik Hoşça kal."

Hilal daha bir şey söyleyemeden yine başı dönmeye gözü kararmaya başladı. Aradan ne kadar geçtiğini bilmeden uyandı. Kendini bir mahzenin içinde buldu. Etraf mumla aydınlatıyordu. Etrafta tanımadığı beş altı adam duruyordu. Kıyafetleri Osmanlı'nın son dönemlerindeki kolalı gömlekleri ve fesleri vardı. İçlerinden en genci öne atıldı. Konuşmaya başladı:

"Ben Ahmet. Deden bahsetmiş olmalı benden. Çok zamanımız yok. Hemen buradan çıkıp konağa gitmeliyiz. Senin yokluğunu fark etmemeliler."